Nasze rany gadają.
Mówią, dosłownie.
Plączą się i tułają w naszych codziennych rozmowach…
Duże słowa,
duże zarzuty,
duże lęki…
„Dlaczego Ty zawsze…”;
„Nigdy mnie nie widzisz!”;
„Gdybyś mnie kochała, to…”;
„Gdzie idziesz, z kim i o której będziesz?”;
„Nie mogę już, wszystkim coś, wszyscy czegoś wiecznie chcą!”;
„A jeśli on jej powie coś na mój temat?”;
„Teraz im wszystkim pokaże!”...
Nie potrzeba wielkich kłótni i wojen ze światem.
Te największe już w nas trwają.
Zmagamy się, szukając dróg, sposobów i strategii na przeżycie w ciągłym, głębokim poczuciu:
porzucenia,
odrzucenia,
zdrady,
upokorzenia,
niesprawiedliwości.
I jak Ci ta strategia idzie?
Jak się trzyma ten domek z kart?
Czego się trzymasz, żeby przetrwać?
Naddawania? Tak, by zasłużyć na miłość?
Kontroli? Tak, by nikt już nie zranił?
Galopu osiągania? Tak, by nikt już nie upokorzył?
Czy to nie męczące?
Trwać, zamiast być…
